Przez lata koronawirusy traktowane były jako łagodne patogeny, wywołujące nieznacznie nasilone objawy ze strony dróg oddechowych, ustępujące w ciągu kilku dni. Dopiero pojawienie się nowych, wysoce zakaźnych gatunków spowodowało wzrost zainteresowania tymi patogenami. W listopadzie 2002 roku w jednej z chińskich prowincji wybuchła epidemia wywołana przez nieznany wcześniej, wysoce zakaźny gatunek koronawirusa – SARS. Dziesięć lat od epidemii SARS ogłoszono przypadki nowej choroby układu oddechowego, wywołanej przez koronawirusa MERS. Zarówno SARS, jak i MERS są wirusami zoonotycznymi, mogącymi wywoływać zakażenia zarówno u ludzi, jak i u zwierząt. Ich naturalnym rezerwuarem są nietoperze. Aby wirusy te mogły być patogenne dla ludzi, musi dwukrotnie dojść do tak zwanego przełamania gatunkowego – najpierw pomiędzy nietoperzami a innymi ssakami (żywicielami pośrednimi), następnie zaś między tymi ssakami a człowiekiem. Do transmisji zakażenia wirusami SARS i MERS między ludźmi dochodzi w wyniku bliskiego kontaktu (droga kropelkowa, kontakt bezpośredni). Istotnymi cechami gatunkowymi koronawirusów, związanymi z ich patogennością, są wysoka odporność na warunki środowiskowe oraz zdolność przetrwania w postaci aerozolu. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie charakterystyki nowego koronawirusa, który pojawił się w populacji ludzi w grudniu 2019 roku – 2019-nCoV. Omówiono przebieg transmisji zakażenia i wybuchu epidemii, objawy i odpowiedź immunologiczną na zakażenie, możliwości leczenia oraz rokowanie.