Wstęp: Najczęstszą przyczyną ostrej biegunki we wszystkich krajach europejskich jest zakażenie rotawirusowe. Natomiast w krajach, w których powszechne stały się szczepienia ochronne przeciw rotawirusom, częstsza staje się etiologia norowirusowa. Cel pracy: Celem pracy była ocena etiologii i przebiegu klinicznego ostrego nieżytu żołądkowo-jelitowego u dzieci hospitalizowanych w Klinice Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej Wojskowego Instytutu Medycznego. Materiał i metody: Analizie retrospektywnej poddano dokumentację medyczną dzieci hospitalizowanych w Klinice Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej Wojskowego Instytutu Medycznego w Warszawie w okresie od stycznia do grudnia 2018 roku z powodu nieżytu żołądkowo-jelitowego. Do grupy badanej kwalifikowano dzieci z rozpoznaniem ostrego nieżytu żołądkowo-jelitowego, u których wykonywano badania mikrobiologiczne kału. Wyniki: U 93/155 dzieci stwierdzono nieżyt żołądkowo-jelitowy o nieustalonej etiologii, u 37 – etiologię rotawirusową, u 7 – adenowirusową, u 5 – norowirusową. U 5 dzieci w posiewie kału wyhodowano Salmonella spp. Ponadto u 8 dzieci stwierdzono etiologię mieszaną (u 5 rotawirusową i adenowirusową, a u 3 – rotawirusową i norowirusową). Wśród dzieci do 2. roku życia najczęstszą etiologię nieżytu żołądkowo-jelitowego stanowiły rotawirusy. U 48 chorych jedynym objawem były wymioty, u 40 – biegunka, natomiast u 67 badanych objawy współwystępowały. Podwyższone stężenia białka C-reaktywnego (CRP) stwierdzano w przypadku zakażenia o etiologii adenowirusowej i w przypadku zakażenia bakteryjnego pałeczką Salmonella spp. Zaobserwowano, że w przypadku zakażenia rotawirusowego statystycznie częściej obserwowane są niższe wartości CRP i wyższe wartości aminotransferaz. Wnioski: Najczęstszym czynnikiem etiologicznym ostrego nieżytu żołądkowo-jelitowego w badanej grupie dzieci były rotawirusy. W obrazie klinicznym infekcji rotawirusowej dominują wymioty i biegunka, którym stosunkowo często towarzyszy przejściowa hipertransaminazemia.