Cel pracy: Nadkomorowe i komorowe pobudzenia przedwczesne, jako najczęściej spotykana forma arytmii u dzieci, są powszechnym źródłem wątpliwości diagnostycznych i terapeutycznych w praktyce pediatrów i lekarzy rodzinnych. Celem badania było określenie skali problemu na podstawie danych zebranych w pojedynczym referencyjnym ośrodku kardiologii dziecięcej w ciągu 12 miesięcy. Materiał i metody: Jednoośrodkowym retrospektywnym badaniem objęto dokumentację 90 pacjentów hospitalizowanych na oddziale kardiologii dziecięcej z powodu podejrzenia lub rozpoznania dodatkowych skurczów serca w okresie od 01.01 do 31.12.2019 roku. Wyniki: Badana grupa 90 dzieci w wieku od 3 dni do 17,8 roku (57% chłopców, średnia wieku 11,1 ± 5,7 roku) stanowiła 4% wszystkich hospitalizowanych chorych. U 35 (39%) pacjentów arytmia była nowo rozpoznana, 17 (19%) przyjęć odbyło się w trybie pilnym. U 26 (29%) dzieci arytmii towarzyszyły objawy kliniczne. Podczas 24-godzinnego monitorowania elektrokardiograficznego metodą Holtera pobudzenia dodatkowe zarejestrowano u 74 (82%) pacjentów, u 3 arytmia stanowiła ponad 20% pobudzeń w ciągu doby. Najliczniej reprezentowaną postacią arytmii były przedwczesne pobudzenia komorowe. U 18 (24%) pacjentów zarejestrowano złożone formy arytmii. U 67 (74%) dzieci badanie ECHO nie wykazało nieprawidłowości. 11 pacjentów operowano z powodu wrodzonej wady serca. U żadnego pacjenta w trakcie próby wysiłkowej nie obserwowano nasilenia arytmii. Tylko u 2 dzieci rozpoznano zagrażające życiu choroby arytmiczne. Farmakologicznego leczenia antyarytmicznego wymagało 18 pacjentów. Wnioski: Nadkomorowe i komorowe pobudzenia przedwczesne są częstą, ale rzadko groźną formą arytmii u dzieci. Ustalenie rozpoznania i trafne wyselekcjonowanie pacjentów wysokiego ryzyka stanowią podstawę opieki nad dziećmi z zaburzeniami rytmu serca.